خسته ام من
تو زمن خسته تر اما
چه کنم ؟
چاره ای نیست به جز درد جدایی دیدن
چاره ای نیست
چه گویم؟
چه کنم ؟
چاره ای نیست عزیزم
تو بمان با من و
من تا به ابد با توام و عشق تو در سر دارم.
روزگاری است که من تحفه نگاری دارم
بهترین فصل خدا سبز بهاری دارم
دگر از خواب طلب نیست مرا
چونکه در منزل چشم تو قراری دارم
مست و شاد از مسجد امشب سوی میخانه شتابان می روم
در سر راهم عزیزی منتظر
می نشیند تا سبکبالم کند
تا به راه میکده با دست خود
جامی از می نابه در جانم کند
باز آیا حرف بیخود می زنم
باز ایا چون دلم بارانی است
اشکهایم روی کاغذ می برم
باز آیا منتظر
می نشیند آن که در راهی دراز
کوله بار عشق خود را پر ز درد این جدایی کرده است
وای بر من شاید آن یار عزیزم رفته است
شاید او پر بسته است
شاید هم لبهای او از تشنگی خشکیده است
وای بر من
زودتر باید روم
تا ز حلقوم فلک
آبی از آبی ترین دریا به پای آن گل شیرین و خوش نازم برم.
زندگی در گذر ثانیه ها پنهان است
زندگی یک آن است
فکر دیگر باید
تا به دستش آری
آنچه را که از گذر عمر زیادت بردی
گر چه خواهان نیم رفتن زود هنگامش
ولی او می گذرد
تو نرو در خوابی
که ز این رفتنها
تحفه ای گرد نیاری
اگر افتد گذرت بر لب جویی
بر لب آن بنشین و تو ببین
که چه سان می گذرد
این گذشتن اما
ذره ای از آن است
تو بیا تا با عشق
کوله باری سازیم
تا که در جاده طولانی عمر
همره هم باشیم
همدم هم باشیم .